مجتمع مسکونی باغ ونک تهران با نمایی دلپذیر
زمین این مجتمع باغ قدیمی تقریبا خشکیده ای بود متعلق به کدخدای ده ونک . حد مجاز ساخت زمین ۴۵ درصد مساحت زمین در پنج طبقه مسکونی بود. ایده اصلی براساس بازآفرینی قالب خانه – باغ شکل گرفت. بدین منظور تعدادی از درختان قدیمی باغ، حتی برخی از درختان خشک شده حفظ شده است تا تداعی گر خانه باغ های قدیمی شود. خانه ها را دور این درختان و حول یک حیاط مرکزی ساخته اند. خانه ها به گونه ای از یکدیگر جدا شده اند که از سه یا چهار طرف خود امکان نورگیری وتهویه وجود دارد. این تمهیدات در کنار تنوع فضا، نقشه ومساحت خانه ها ( از شصت تا دویست مترمربع) همگی به هدف یک محله کوچک حول یک حیاط مرکزی باصفا به کار گرفته شده اند.
سازه
با ایجاد سه سازه مجزا با داربست چوبی در جلوی نمای هر خانه یک حیاط معلق شکل گرفته که مکانی ست مناسب برای گیاهان و پرندگان و مجسمه های کبوتر، که نگهداری از آنها در محله قدیمی ده ونک بسیار مرسوم بوده. این عناصر را برای زنده کردن خاطره ها در کنار سرشاخه های درختان خشک باغ قدیمی و گیاهان بالا رونده بومی منطقه به کار گرفته شده است.
مصالح
سطح این حیاط به جای مصالح بنایی، با صفحات فلزی سوراخ دار پر از سنگریزه ساخته شده اند تا از نظر ضوابط شهرداری جزو تراکم محسوب نشود. بخشی از درختان خشک زمین پس از فرآوری با مواد نگهدارنده به مجتمع بازگردانده می شوند و از آنها در حیاط میانی و حتی در داخل خانه ها استفاده می شود.
حجم سازی
با جابه جایی خانه ها در طبقات، علاوه بر ایجاد حفره هایی در بنا که به تهویه طبیعی فضاها کمک می کند. حیاط هایی برای تعدادی از خانه ها شکل گرفته که به دلیل ارتفاع بیش از شش مترسقف، جزو متراژ مجاز سقف محسوب نمی شود. با استفاده از همین ضابطه فضای سبز و فضاهای مشاع متنوعی در هر طبقه از ساختمان طراحی شده است.
نما
نمای ساختمان در هر هشت وجه ( چهار وجه داخلی و چهار وجه خارجی) جلوه بیرونی فضاهای داخلی، باغچه ها وحیاط هاست و نه صرفا پوششی منفک از فضای داخلی.
این پروژه در فستیوال جهانی معماری سال ۲۰۱۰ در بارسلون در بخش مجتمع های مسکونی جزو پروژه های منتخب قرار گرفت.